De Kuip kolkt en zindert als spreekkoren heen en weer golven over de tribunes. Ook Lillian Zorg gaat uit haar dak. De leerlingencoördinator van de internationale schakelklas (ISK) van het Design College aan de Beukelsdijk is al haar hele leven fan van de club op Zuid. Vandaag is ze in het stadion samen met een groepje leerlingen. Op uitnodiging van Volkskracht.

Lillian geniet maar ze let ook goed op of de twaalf leerlingen om haar heen het naar hun zin hebben. Die leerlingen werken aan een traject om in twee jaar tijd Nederlands te leren en de Nederlandse samenleving te leren kennen. Zodat zij daarna door kunnen stromen naar regulier onderwijs. Lillian is het opgevallen dat Ivan, nog maar een paar maanden in ons land nadat hij en zijn familie uit Oekraïne gevlucht zijn, weggedoken zit in zijn jas nadat er op de tribunes een luide vuurwerkknal klonk. Het lijkt hem even terug te brengen naar de dagen van oorlog in zijn geboorteland. Tegelijk ziet ze het plezier bij Valentina en Gabriella uit Zuid-Amerika.

Ultiem uitje
Het Design College is een van de zes Rotterdamse scholen met Internationale Schakelklassen; een op de vestiging Beukelsdijk voor leerlingen van twaalf tot vijftien jaar oud en eentje op de Westzeedijk voor leerlingen van zestien jaar en ouder. Beide klassen mogen een keer per jaar naar een wedstrijd van Feyenoord. Net zoals leerlingen van alle andere ISK-klassen in de stad de kans krijgen een keer per jaar naar het stadion van de club van rood en wit te gaan. Het is een geschenk van Volkskracht aan de ISK’s.
“Deze kinderen zijn weggegaan uit de wereld die ze kennen, ontworteld, komen terecht op een plek die totaal nieuw is voor ze. Onderwijs is belangrijk, maar voor hen is het net zo belangrijk dat ze zich hechten op de plek waar ze hun leven weer moeten opbouwen. Daarom zijn er ook allerlei activiteiten buiten de lessen om.” Lillian straalt: “En De Kuip is het ultieme uitje. Dit moet je een keer meegemaakt hebben.”

Bevrijdend
De dag na de wedstrijd, terug in de klas, vertellen de leerlingen over hun avontuur. Mamadou vond dit de mooiste dag van zijn leven. Valentina vertelt dat ze nog nooit in een stadion geweest was en het nooit zal vergeten. En ook Sophie had deze dag voor geen goud willen missen. De trots waarmee de leerlingen de foto’s van hun mobieltjes laten zien aan de andere kinderen in de klas maakt duidelijk hoe bijzonder deze dag is geweest voor hen.
Lillian: “Deze kinderen hebben allemaal een heftige tijd achter de rug. Voor hen is dit een moment om niet te hoeven denken aan alles wat er is gebeurd of wat ze nog te wachten staat. En ik zie dat dit bevrijdend werkt. Zelfs de meest in zichzelf gekeerde kinderen staan te juichen en te zingen. Ik vind het zo mooi om te zien.”